ทาสแรงงาน

ทาสแรงงาน
ทุกวันนี้มีคนหลายคนมักบ่นว่า รัฐบาลชุดนี้เอาใจแรงงานมากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของค่าแรงขั้นต่ำ 
และเรื่องของการคุ้มครองแรงงาน คนที่บ่นไม่ใช่ใครที่ไหน มันออกมาจากปากผู้มีอันจะกินทั้งหลาย 
ที่มองแรงงานเป็นเพียงปัจจัยการผลิต แบบที่ร่ำเรียนกันมาตามทฤษฎี MBA รุ่นเก่าทั้งหลาย เลยลืมไปว่า
พวกเขาเหล่านี้ก็เป็นคนเหมือนกัน พวกคุณไม่ได้วิเศษวิโสไปกว่าพวกเขาเท่าใดหรอก ถ้าเดินเจอกันตาม
ท้องถนนแยกไม่ออกหรอกว่าใครใหญ่กว่าใคร แต่ถ้าอยู่ในโรงงาน โรงแรม โรงพยาบาล ร้านอาหาร ที่พวกคุณเป็นเจ้าของ 
คุณใหญ่กว่าเขาแน่ คุณจะด่า จะกดขี่ พวกเขาอย่างไรก็ได้ แต่เมื่อวันหนึ่งพวกเขาออกมาจากงานที่คุณเป็นเจ้าของ 
แล้วพวกเขาเจอหน้าคุณอาจจะด่ำคุณเหมือนหมูเหมือนหมาก็ได้ ในความเป็นจริง คนเรานั้นเท่ากัน จะต่างกันก็ความดีมีน้ำใจที่

เคยทำต่อกันไว้ ถ้าทำไม่ดีไว้ ออกมาเจอกันข้างนอก ระวังจะโดนไล่เตะเอานะครับ ความไม่เท่าเทียมกันระหว่างนายจ้าง กับ ลูกจ้าง ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้นหรอกสำหรับผม ทุกวันนี้ลูกจ้าง
มีสถานะที่อ่อนแอไม่ต่างอะไรจากสมัยทาส นอกจากเป็นทาสแล้ว เมื่อพ้นสภาพทาสก็ยังถูกข่มขืนซ้ำอีก 
ก็จะไม่โดนข่มขืนซ้ำอย่างไรละครับ ขึ้นชื่อว่าลูกจ้างก็แปลว่า “จน” ที่บอกว่าโดนข่มขืนซ้ำ ก็เพราะว่าเมื่อมีปัญหากับนายจ้าง 
ก็ไปร้องเรียนหน่วยงานรัฐ เขาก็จะนัดไกล่เกลี่ยให้ โดยบอกว่า “ยอมนายจ้างไปเถอะ เพราะถ้าไม่จบวันนี้จะต้องไปร้องที่ศาล 
และต้องเสียเงินเสียทองมากนะ จะสู้ไหวเหรอ” ช่างเป็นคำแนะนำที่ดีมาก ตรงๆ ได้ใจความ แปลว่า “เพราะกูจน กูแพ้แน่ 
เพราะกูไม่มีเงิน กูจะสู้นายจ้างที่รวยได้อย่างไร” สิ่งที่หน่วยงานรัฐ ไกล่เกลี่ย แล้วมันคุ้มครองแรงงานตรงไหน 
ที่ พวกเขามาร้องเพราะรู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่กับขู่เรื่องค่าใช้จ่ายในการขึ้นศาล สิ่งที่ควรดูแล ไม่ใช่แค่เรื่องค่าแรงขั้นต่ำเพียงอย่างเดียว 

แต่ ควรใส่เรื่อง “อัตราความเป็นมนุษย์ขั้นต่ำ” ด้วย สุดท้ายอยากจะบอกว่าโลกทุกวันนี้ ต้องเป็นคนรวยเท่านั้นครับ ทำอย่างไรก็ได้ให้รวย เพราะคนรวยพูดแล้วคนจะฟัง คนจะเข้าข้าง 
ถ้าคุณเป็นคนธรรมดา คือจน จะเข้าร้องเรียนใคร เขายังไม่อยากจะรับเรื่องเลย ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าวันหนึ่งเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับผม
ถ้าเราจน แล้วเราจะไปพึ่งใครได้ เขาอาจจะบอกว่า “ยอมไปเถอะ เพราะถ้าไม่จบวันนี้จะต้องไปร้องที่ศาล และต้องเสียเงินเสียทองมากนะ 
จะสู้ไหวเหรอ” ก็ขนาดคนที่มียศมีตำแหน่งเป็นข้าราชการที่มีหน้าที่ดูแลยังไม่สู้เลย แล้วคนจนอย่างผมจะไปสู้อะไรได้ 
ทำได้แค่ทำใจแล้วยอมแพ้เหรอครับ ทุกวันนี้ผมไม่มีเงินจ้างลูกน้องตามอัตราค่าจ้างขั้นต่ำ
แต่ลูกน้องยังยอมทำงานให้ผมก็เพราะอย่างน้อย ผมมี “อัตราความเป็นมนุษย์ขั้นต่ำ” สูงกว่าพวกคุณมากมายนัก
ขอพระคุ้มครองทุกท่าน ส.ต.กริช พลเดชวิสัย

ข่าวโดย : 

นายสุทธิภัทร ชูสกุลพัฒนา

บรรณาธิการข่าว ออนไลน์ หนังสือพิมพ์กริชโพสต์

บรรณาธิการข่าว ออนไลน์ สำนักข่าว WiFi Phitsanulok

และAdmin Blogger @ สำนักข่าว WiFi Phitsanulok, 

สถานีต่อไป ไทยแลนด์ Next Station Thailand